RACEHISTORIE
VAN ED SWART
Ed’s vader was
behalve een zakenman ook een hobby freelance racefotograaf en maakte veel foto’s voor
het blad Auto Revue. Hij bezocht alle grote evenementen op Zandvoort, Nurburgring enz. Ed
ging, als kleine jongen, ook vaak mee en zo heeft hij de liefde voor autoracen al vroeg te
pakken gekregen. Op jonge leeftijd mocht hij op Zandvoort even in een Formule auto zitten
en ook in een Gatso-sportscar van Gatsonidas.
De familie Swart waren Fiat-dealers in Den Haag en na zijn schooltijd en militaire dienst
is Ed eerst naar de Autoschool in Apeldoorn gegaan en daarna ook naar de IVA in
Driebergen. Als praktijkstudie heft hij een jaar bij Fiat in Turijn gewerkt en daarna een
half jaar bij Abarth ook in Turijn. Zodoende had Ed al vanaf het begin een goed contact
met Abarth en werd hij later ook importeur van de Abarth raceauto’s.
In 1956 begon hij met rally’s, vooral omdat zijn vader in het Committee van de RAC-West
en de Tulpen Rally zat. Vader Swart was ook de oprichter van de SLS Rally (Scheveningen-Luxemburg-Scheveningen).
Ed reed, uiteraard met Fiat’s, in de jaren 1956-1963 vele SLS en andere rally’s maar
de 1963 Internationale Tulpen Rally was zijn rally-hoogtepunt. Met Italiaanse vriend
Roberto Fusina reed hij met een Fiat 1300 en werd 5e overall, 1ste in de klasse 1300cc
en beste Nederlander.
In 1959 werd karting in Europa bekend en heeft Ed zijn eigen kartingteam opgericht alsmede
een kartingbaan “Kartod
In 1961 heeft Ed een Fiat 600, die met schade in Italie stond laten ombouwen tot een Fiat
Allemano Coupe met een 950cc Nardi motor en dit werd zijn eerste raceauto. De Tulpen Rally
Fiat uit 1963 werd ook ingezet voor races.
Zijn eerste race was op Zandvoort in 1961 en tot en met 1963 nam hij deel aan 15 races. In
1963 reed hij met de Allemano Coupe tegen Gijs van Lennep
die met een VW met Porsche motor reed.. Het was een spannend gevecht dat Ed
uiteindelijk won met 0.6 seconden voorsp
1964
In 1964 werd
een Fiat 600 omgebouwd tot Abarth 850 TC en nam hij voor het eerst deel aan internationale
races. Hij reed buiten Nederland o.a. in
Engeland, Belgie, Luxemburg, Zwitzerland en Italie. Dat jaar was de start van het FIA
Europees Toerwagen Kampioenschap.De
beste race dat jaar was echter in Nederland op Zandvoort in de Trophy of the Dunes waar
hij een gevecht had met twee Saab's fabrieksauto’s en uiteindelijk eindigde Ed als
tweede. Het was een zeer spannende race en Ed werd uitgeroepen als “Raceheld van de
dag”. Midden 1964 kochten Ed een ex-fabrieks
Abarth 1000TC en daarmee reed Ed o.a op de heuvelklim in Vaals en was hij de eerste
toerwagen onder 1 minuut, met een tijd van
0.59.8 . Dat was op zaterdag. De volgende dag werd deelgenomen aan een heuvelklim in
Luxemburg “Bourscheid” en hij won ook daar.
Samen met Hans Koster reed Ed in de BMW 700 in de 4 uren-race in Budapest en ze werden
daar tweede. De laatste race dat seizoen was op Monza in Italie in de “CoppaEuropa”
waar hij voor het eerst op de kombaan van Monza reed.
In dat jaar nam hij deel aan 19 wedstrijden en had 8 overwinningen.
In 1964 werd Ed bevriend met de Britse coureur Warwick Banks die voor Ken Tyrrell’s
Team in een Mini Cooper deelnam aan de FIA Toerwagen races. Hij won de 1964 FIA
Toerwagentitel. Warwick nodigde Ed uit voor een bezoek aan de Racing Car Show in London in
januari 1965 waar Ed werd voorgesteld aan het Britse foto model Sally Stokes. Het was
liefde op het eerste gezicht, maar het was niet zo eenvoudig nadat Ed er achter kwam dat
Sally de vaste vriendin van Jim Clark was. Als toerwagen rijder het opnemen tegen de
wereld kampioen Formule 1 is niet zo simpel! Maar na 2 jaar, in april 1967, trouwde Ed met
Sally in Londen en bruidsmeisjes waren de dochters van Graham Hill en Colin Chapman. De
hele Britse race wereld en pers waren aanwezig.Er waren spannende situaties wanneer
gedurende GP races Ed in een toerwagen ook deelnam in een supportrace.
Jim Clark stierf helaas een jaar later in 1968 in een Formule 2 ongeluk op Hockenheim.
Het Racing Team SAS. (Scuderia Auto
Swart).
Ed Swart had in 1963 al onder de teamnaam Scuderia Auto Swart deelgenomen aan de
races en in 1964 reden Jan van Osch en Philip Keller ook onder de vlag van zijn Team.
1965.
Bij de aanvang van het seizoen 1965 echter werd het Team omgedoopt tot “ Racing Team
S.A.S. en als rijders namen, naast Ed Swart,
nu ook Herman Veder, Jan van Osch, Dick van Iperen en Philip Keller deel in het nieuwe
team. Allen reden met Fiat Abarth toerwagens die in donker blauwe kleur met oranje dak aan
de start verschenen. Het SAS embleem was aanwezig op alle auto’s en op de kleding van de
coureurs. Sponsors waren Shell, Koni, Dunlop en FIAT In 1965 werden er door het SAS Team
totaal 57 starts gemaakt en 17 overwinningen behaald.
Het Team nam deel aan alle Nationale wedstrijden en o.a. aan de Int. Slalom in Luxemburg
waar we werden uitgekozen tot het meest elegante team. Ed Swart werd daar eerste in 1000cc
klasse en 2e. toerwagen overall achter Paddy Hopkirk in een 1300 Mini Cooper.
Grootse overwinning voor 3 Nederlanders was in de Coupes de Spa in mei. Ed Swart werd
eerste in de 1000cc toerwagen race, Wim Loos was eerste in de 1600-2000 klasse met BMW
Tisa en Ben Pon werd 3e in de 500km race met Porsche 904.
De successen behaald met Fiat Abarth auto’s door Ed Swart in 1964 en begin 1965
waren voor Carlo Abarth een reden om Ed uit te
nodigen als fabrieksrijder in de 6 uurs-race op de Nurburgring voor het FIA Toerwagen
Kampioenschap. Dit was een geweldige eer, maar ook een zware opgave omdat hij nog nooit op
dit 22 KM lange en moeilijke circuit had gereden. Abarth eiste dan ook een volle week
trainen. Ed deed deze training samen met Jacky Ickx want voor hem was de Nurburgring ook
nieuw. Drie fabrieks Abarth’s 1000cc waren ingeschreven voor dat evenement. De twee
rijders per auto voor Abarth waren Kurt Ahrens/Klaus Steinmetz, Fritz Juttner/Ed Swart en
G. Virgiglio/Calascibetti. Een totaal van negentig toerwagens startten voor deze 6 uurs
race. Fritz en Ed werden tweede in de 1000cc klasse met 4 minuten achter de Ahrens/Steinmetz
Abarth. Dit goede resultaat gaf Carlo Abarth aanleiding om Ed het verdere seizoen in alle
FIA Toerwagen races te laten deelnemen als fabrieksrijder. De laatste race was op Zandoort,
waar Ed niet alleen de race won maar ook beslag legde op de Europa Beker in de eerste
divisie (1000cc). Abarth’s Team manager Dottore R. Avidano was special voor deze race
overgekomen uit Italië. De tweede fabrieks Abarth, een 850cc, werd bereden door Kurt
Ahrens.
Ed was de eerste Nederlander om Europees Kampioen te worden.
De twee andere divisie winnaars waren John Whitmore in Alan Mann Cortina Lotus 1600
divisie en Jacky Ickx in Ford Mustang divisie boven 1600cc.
Totaal nam Ed dat jaar aan 19 wedstrijden deel en won er 15, terwijl hij naast Europees
kampioen ook Nederlands kampioen 1000cc toerwagens werd.Andere hoogtepunten in 1965 waren
de uitnodiging voor deelname aan de introductierace van de Tecno Formule 4 raceauto’s op
het circuit Vallelunga in Italië. Het waren de 10 beste Italiaanse karters tegen 10
nationale kampioenen autoracers. Ed won beide heats ondanks dat hij in de tweede achteraan
moest starten.
Eind 1965 werd ook de nieuwe Formule Vee door VW-importeur Pon geïntroduceerd en werden
alle Nederlandese kampioenen uitgenodigd om aan een wedstrijd deel te nemen. Ed werd hier
vierde.
Dit waren de enige twee races waar Ed in een Formule auto deelnam. Racen met Formule
auto’s was in die tijd gevaarlijk en zijn familie was er zwaar tegen. Pas later in 1985
begon hij in Historische races in de USA met Formule auto’s te rijden.
1966
Het seizoen 1966 was een jaar met ups en downs en veel pech en uitvallen.De eerste
race voor FIA Europees kampioenschap was op Monza met nog steeds de kombaan in takt.
Abarth had 4 fabrieksauto’s ingeschreven in een veld van totaal 24 auto’s in de eerste
groep tot 1000cc. De Italiaanse ex-Ferrari F1-rijder Baghetti was in het fabrieksteam met
testrijder Ortner, fabrieksingenieur Steinmetz en Ed Swart. Na een spannende race waarin
Swart een extra pitstop moest maken finishte hij 2e achter Baghetti en voor Steinmetz.
De tweede race in Wenen werd in de regen verreden en het raken van een natte
zware strobaal veroorzaakte dat de Abarth van Ed Swart over de kop ging.
De derde race op Zolder moest Ed uitvallen met een gebroken klepstelbout en in Engeland
Snetterton brak een klepstoter. In augustus werd op Zandvoort een wedstrijd voor het FIA
Toerwagen kampioenschap gehouden en drie fabrieks Abarths werden bereden door Dieter
Mantzel, Toine Hezemans en Ed Swart. Het was een zeer spannend gevecht waarbij de drie
steeds stuivertje wisselden. Uiteindelijk won Mantzel met Ed Swart op tweede plaats en
Toine Hezemans derde. Maarten Jonker won de 850cc klasse voor het SAS Team.
Totaal in 1966 18 races met maar 3 overwinningen, 4x tweede en 7x uitgevallen!
Toch werd hij dat jaar samen met Toine Hezemans (ex equo) Nederlands kampioen in 1000cc
klasse.
1967
Seizoen 1967 was niet veel beter, weer rijdende voor de Abarth fabriek was Ed op
Monza weer tweede ditmaal achter Mauricio Zanetti.In Wenen uitgevallen met een gebroken
krukas en op het circuit van Zolder kreeg Ed een duw van een achterligger en viel de auto
op zijn zijkant maar kwam weer op de wielen terecht.
In de 6 uurs race op de Nurburgring reed Ed samen met
de Italiaan “Matich” en finishte tweede achter de Italianen Uberti/PAM. In de
voorwedstrijd van de GP op de Nurburgring won
Ed de toerwagen race tot 1150cc.
En de laatste ronde op Zandvoort won Ed met Arthuro Merzario tweede en Zanetti derde.
In het Nederlandse kampioenschap werd Ed 2e en in het Europees FIA
kampioenschap 1000cc derde. Totaal gereden 15 races met 3 eerste, 7 tweede plaatsen en 3x
uitgevallen.
In april 1967 trouwde Ed met Sally in Londen en vader Swart was net terug van een reis
naar de USA waar Ed’s jongere broer trouwde en hij bracht een prachtige nieuwe Chevy
Camaro SS mee terug. Ed en Sally reden met deze auto weg van de trouwerij en later
probeerde Ed deze auto ook eens op Zandvoort uit.
1968
In 1968 was het Racing Team SAS in vol ornaat met nu ook de Coca Cola Company als
sponsor. Ed nog steeds rijdende voor de Abarth fabriek in Fiat Abarth toerwagens, kocht
een nieuwe net ontwikkelde Fiat Abarth 1000SP Sports prototype auto.Het SAS Team gaat over
op Sportwagens.Met zijn nieuwe aanwinst won hij gelijk al op Zandvoort diverse races en
werd Nederlands Kampioen Sportscars 1000cc.Omdat hij enige klanten nieuwe 1000cc Abarth
toerwagens had verkocht nam hij zelf in Nederland deel met een 850cc Abarth. Voor de
fabriek reed hij met een 850cc zowel als met de1000cc Abarth in het FIA Toerwagen
Kampioenschap. De Fiat Abarth toerwagens kregen voor 1968 een geheel nieuwe vering en de
auto’s leunde sterk over met het binnenvoorwiel hoog in de lucht. Met een totaal aantal
van 21 races in 1968 behaalde Ed Swart het Nederlands Kampioenschap 850cc en ook het FIA
Europees kampioenschap in de 850cc klasse! Hij had 15 overwinningen.
1969
Het seizoen 1969 begon goed ondanks sterke concurrentie van andere fabrieksauto’s
voor Merzario, Hezemans en Ortner won Ed Swart eindelijk op Monza, na twee jaar achtereen
als tweede te eindigen.In Wenen werd Ed ook eindelijk weer eerste met de Fiat Abarth
1000TC.
In 1969 werd ook het nieuwe Team Radio Veronica geïntroduceerd en daarmee werd het SAS
Team opgeheven omdat alle rijders werden overgeplaatst naar Veronica. Team Radio Veronica
werd een groots succes met veel radioreclame en hierdoor werd ook het bezoekers aantal op
Zandvoort verdubbeld. De toename van potentiële sponsors gaf het Team ook meer financiële
mogelijkheden om betere auto’s aan te schaffen. Rein Zwolsman was een van de oprichters
en rijders in het team.
Na vier jaren toerwagens rijden voor Abarth wilde Ed eindelijk wel eens in een wat
snellere raceauto stappen. Abarth had net een nieuwe zeer fraai uitziende 2.0 liter
Sportscar uitgebracht en Ed maakte een deal met de fabriek om zo’n wagen aan te
schaffen.Hij reed met deze auto in de meeste 1969 FIA Sportsprototype Challenge mee. De
eerste race was op Fassberg in Duitsland. Ed werd met de auto uitgenodigd voor een TV
interview in Hamburg de avond voor de race. Introductie van de nieuwe bolide op Zandvoort.
Ed werd in zijn eerste race met deze nieuwe zeer snelle auto derde algemeen en 1ste in
klasse voor groep 4. Hij won ook op Wunsdorf en op de Jyllands Ringen in Denemarken.
Bovendien werd hij eerste in group 4 in Brands Hatch en was allersnelste op de heuvelklim
in Vaals. Deze successen opende kansen bij Abarth voor 1970.
In de toerwagens won Ed het Nederlands Kampioenschap in de 850 cc klasse (1000cc klasse
ging naar Ed’s klant Rob Dijkstra). Ed was 2e in het FIA Europees Kampioenschap 1000cc
en won 2000cc Sportscar FIA kampioenschap. Totaal aantal races was 25 (zijn grootste
aantal ooit in een jaar) met 10 overwinningen en 9 tweede plaatsen.
1970
De successen met de Fiat Abarth 2000SP waren voor Carlo Abarth een reden om Ed een
speciale offerte te maken voor 1970. Abarth bood Ed de fabriekssteun aan voor het seizoen
als hij alle FIA 2.0 liter Sports Prototype races mee reed. Bovendien zou hij de auto
gratis in de nieuwe 1970 trim brengen. Dit was nieuwe achterkant (meer open), nieuwe
spoilers voorzijde, bredere wielen.
Ed reed in dit jaar hoofdzakelijk met de 2000SP in 7 van de FIA 2.0 liter Sportscar races
op Paul Ricard- Frankrijk, Hameenlina- Finland, Salzburgring- Oostenrijk,
Anderstorp-Zweden, Hockenheim- Duitsland, Mugello- Italie,en Nurburgring-Duitsland. Op de
Nurburgring had hij een lekke band, maar omdat Groep 5 auto’s verplicht een reserve wiel
aan boord moeten hebben, wist hij het wiel te wisselen en naar de pits terug te rijden.
Totaal reed hij 14 wedstrijden waarin hij 7 keer eerste was. Hij won het Groep 5.
Sportscarkampioenschap met 42 punten voor Abarth. Als eerste in de groep 6 was Jo Bonnier
in een Lola.
Ed’s meest geliefde circuit is het oude 22.8 KM lange Nordschleife van de Nurburgring en
hij heeft daar vanaf 1965 tot en met 1971 totaal 11 maal gereden in vele 6 uursraces en
500KM races.
Als afsluiting van het seizoen 1970 werd Ed uitgenodigd door Barry Smith, een Chevron B8
rijder, die net een Lola T70 Coupe had gekocht. Onder het Avelon Racing Team reden Barry
en Ed twee races mee in Argentinie de Temporada te Buenos Aires. Door koelingsproblemen
moesten ze echter uitvallen.
1971.
Het gerucht ging rond dat de Abarth firma werd verkocht aan Fiat,
hetgeen het einde van de raceautoproductie zou zijn. Omdat ik in 1970 veel tegen de snelle
Chevrons gereden had, overwoog ik dus eind 1970 om over te stappen naar dat Engelse merk
raceauto’s. Chevron had in 1970 de prachtige B16 Coupe, maar voor 1971 brachten ze een
geheel nieuwe B19 Spyder (open cockpit) auto uit. Samen met Rein Zwolsman richten we een
nieuw Racing Team op voor de Internationale FIA 2.0 Sportscarraces in 1971.We zochten naar
een Internationale sponsor en het was de Japanse camerafirma CANON die ons een tweejarig
contract aanbood.Het Canon Racing Team was geboren. Dit was voor Canon de allereerste
sponsoring in de autosport! Het
contract werd getekend in Geneve, Canon Europa hoofdkwartier.
Ed bezocht in januari 1971 de racingcarshow in Engeland en kocht twee Chevrons (B16 Coupe
en B19) van Derek Bennett de creator van de Chevron-cars.De B16 Coupe was al klaar maar op
de B19 moesten we een paar maanden wachten. In afwachting van de auto’s werd de lay-out
op papier gezet met de rood /witte combinatie en een filmstrip over het midden.De eerste
race voor het Canon Team was op Paul Ricard in Frankrijk. Rein en Ed reden de B16 terwijl
Ed en Toine Hezemans ook samen de B19 reden. Helaas werd de prachtige Chevron B16 in de
tweede race op Salzburg totaal verwoest toen Rein met de auto tegen een vangrail botste.
Rein was gelukkig niet ernstig gewond. Als tweede auto werd nu de B19 van John Burton
ingezet. John en Ed reden het verdere seizoen samen en boekte ondanks veel pech, redelijke
resultaten. Een slippartij op olie koste Ed een goede startplaats op Hockenheim.In Wunsdorf werden ze 1 en 2 wat in de pers de “Canon blast”
genoemd werd. Het Canon Team was welbekend op de Europeese circuits en Ed’s auto was op
de voorpagina van de twee belangrijkste Engelse auto sport bladen Motor Sport en Auto
Sport. Ed had zijn beste resultaat in de laatste
wedstrijd op het circuit van Zandvoort waar hij ondanks nekproblemen (hoge G-krachten) als
2e eindigde achter John Hine en teamgenoot John Burton was derde. Het totaal aantal FIA
Sports car races was 8 en niet FIA was 4.
Op Zandvoort werd door Ed ook deelgenomen voor Team Radio Veronica met de Fiat 128
Trivellato in 4 races.
Aangezien dit voor Ed zijn laatste seizoen van proracing was, wilde hij het seizoen zo
lang mogelijk strekken. Deelname aan de Zuid Afrikaanse “Springbok Serie” was de
uitkomst. In voorgaande jaren was Ed al uitgenodigd om deel te nemen met zijn Abarth
2000SP maar dat was er nooit van gekomen.Nu wilde hij in 1971 graag meedoen, maar de
organisatoren vertelde hem dat al veel Chevrons waren ingeschreven en dat hij zijn eigen
co-driver (dat moest een Z.Afrikaan zijn) en sponsor moest zoeken.Ed vond dankzij de hulp
van Peter Gayden, een zekere Jody Scheckter die ook sponsors had (Wynns en Lucky Strike),
bovendien had Ed noch steeds Canon Camera’s. Jody en Ed waren een goed team en ze
eindigde als 2e, in de series.Het was een waardige afsluiting van het 1971 race seizoen en
voor Ed het einde van zijn professionele carrière met 21 wedstrijden in dat jaar.
Wedstrijdleider Nederlandse races en Grand Prix 1974-1981.
Na het stoppen met professioneel racen eind 1971 was het moeilijk om van het
circuit weg te blijven.Ed zat al vele jaren in het NAV bestuur en werd in 1972 assistent-wedstrijdleider.
In 1974 werd hij wedstrijdleider van alle Nederlandse- en Internationale races op
Zandvoort inclusief alle Nederlandse Formule 1 Grand Prix-races. Een van de grote
veranderingen die Ed meemaakte was het vervangen van de start vlag tot het start licht.
Kranten koppen vermelden ”Swart zet het licht op groen” Nadat Ed in 1978 tijdens de GP het startlicht had gebruikt bezocht
hij in september de Ferrari fabriek en het test circuit.Het moment dat de Ferrari-teammanager
Ed zag, vroeg hij hem om het startlicht een paar maal op groen te zetten voor Jody
Scheckter en Gilles Villeneuve die dit wilden oefenen.
Midden 1980 werd door de KNAC aan Ed de “Gouden KNAC speld “ uitgereikt wegens zijn
enorme verdiensten op bestuurlijk niveau in de autosport alsmede het winnen van vele
Nederlandse en Europese kampioenschappen.
Naast de voldoening en eer met de enorme verantwoording om aan het hoofd te staan van een
Grand Prix evenement, waar je letterlijk de baas van iedereen bent, was het welkom om
(behalve de hoofdcommissaris van politie en de burgemeester van Zandvoort) de enige te
zijn die een groene “Doorlaat” sticker had. Met die sticker kon Ed in het enorme
drukke verkeer naar Zandvoort, overall langs en werd hij met politie-escorte naar het
rennerskwartier gebracht. Dit spaarde veel tijd en moeite gedurende het weekend.
Historische races in 1976-1988.
Acht fantastische jaren met Ferrari 250
SWB.
In 1975 kwamen voor het eerst de historische raceauto’s voor wedstrijden op het circuit
Zandvoort.Ed zag dit als een kans om weer terug te komen en om actief deel te nemen in een
raceauto op de circuits.Hij kocht een Ferrari 250 SWB in Engeland en na wat preparaties
bracht hij de auto in 1976 voor het eerst aan de start in juni. Hij was het rijden nog
niet verleerd en was meteen op polepositie.
Totaal 8 jaren reed hij wedstrijden in de Ferrari 250 SWB. Buiten Zandvoort reed hij de
Ferrari op de Nurburgring, Zolder België, Donington Engeland, Spa België en de laatste
vier jaren in Californie in de USA op Laguna Seca, Riverside, Willow Springs.
Ed reed totaal in de 8 jaren in 22 races met de Ferrari 250 SWB. Hij won 13 races, was 2e
in 7 races en viel uit in 2 races!
In 1984 reed Ed in een Ferrari 512 voor European Auto Restoration op Riverside in de IMSA
Times Grand Prix. De auto was niet erg goed geprepareerd en kon niet meekomen in het
sterke veld van auto’s. We vielen dan ook uit halverwege de race.
In 1985 reed Ed in een BMW M1 voor Brown-Walker racing weer in de IMSA Times G.P op
Riverside. Ook deze auto kon niet goed meekomen, maar we hebben ieder geval de finish
gehaald, 15e plaats overall.
Ed reed dat jaar ook in een prachtige door Roelof’s geprepareerde Ferrari 250 LM op
Zandvoort in de Ferrari Benelux ’85. Hij behaalde met deze fraaie auto de eerste plaats
in klasse en derde overall in de finale race.
Inmiddels had Ed in de USA de enige Abarth 2000SP ex Toli Arutonoff auto gevonden en na
twee jaren restauratie nam hij voor het eerst deel met deze auto aan de Monterey Historics
op Laguna Seca in 1985.Deze eerste race in zijn oude liefde de Fiat Abarth 2000SP was
succesvol want hij eindigde 1ste in klasse en 8ste overall.
In 1986 en 1987 reed Ed nog o.a. met een Toyota MR2 in de 12 uurs race van Sebring en in
Europa ook met een fantastische Ferrari 250GTO op Spa in België en met een Ferrari 250
SWB.
Vanaf 1987 reed Ed ook in Europa met een Ferrari 512 BBLM een zeer snelle wagen waarmee
hij vele overwinningen behaalde. Het was een auto van een klant van Piet Roelofs die met
zijn helpers de auto prima in conditie hield. Ed reed deze bolide van 1987 t/m 1990.
In 1986 vond Ed in Rome Italië een gave Fiat Abarth 1000TC Corsa uit 1965 die hij kocht
en restaureerde om aan historische races en Abarth meetings in Europa deel te nemen.
In 1985 zocht Ed ook in Amerika weer naar een Chevron Sports racer (B19) maar liep op
tegen een 1970 Chevron B17 Formula B die hij kocht en restaureerde. Dit was Ed’s eerste
eigen Formule auto.Hij reed 4 jaren met deze auto op vele circuits in de USA.
Supersports Cup Races
in
In 1989 werd de B17 Formule auto uit 1970 verkocht en vervangen door een 1972
Chevron B20 Formula Atlantic. Al de Chevron Formule auto’s van Ed werden in de oranje
(Nederlandse race kleur) gereden. Ed draagt ook altijd een valhelm in de oranje kleur.
In 1989 reed Ed ook in een McLaren M6 CanAm auto in de Monterey Historic Races. Hij
finishte 3e overall achter een Gulf Mirage en een Porsche 908.
Ed reed samen met Rinie van der Velde ook mee in de Coppa d’Italia in een Ferrari 250
SWB. Een week later reed hij zijn eerste Supersportsrace op de Nurburgring in een Chevron
B19. Hij kocht in Engeland de auto waarmee de Brit Andrew Marler de Supersports Cup in
1988 had gewonnen. Ed wilde in 1989 aan deze Supersportsserie meedoen met deze Chevron
B19. De auto werd geprepareerd in Engeland en Ed’s eerste race was dus op de Nurburgring
op 30 april.Ed werd in deze eerste race 2e in zijn klasse, voor het eerst weer in een
Chevron B19 sinds 1971. Na de eerste race werd de auto ook in de rood/witte Canon kleuren
gespoten.
Totaal 6 jaren nam Ed deel aan de Europese Supersports Serie, waarin hij 35 races reed op
9 verschillende race circuits. Hij werd 5x eerste, 7x tweede, 3x derde, 3x vierde, 11x
lager en 6x uitgevallen.
Het was een hele opgave om vanuit Californie alles te regelen voor de races in Europa.
Zijn vrouw Sally, Chevron service man Vin Malkie, motorbouwer Geof Richardson waren allen
belangrijke mensen in deze 6 jaren. Het was een geweldige tijd die terug deed denken aan
de 1970-1971 FIA 2.0 liter Sportscar series.
In Amerika reed Ed vanaf 1990 met een fraaie Chevron B16 Coupe, waarmee hij vele
overwinningen behaalde op o.a. Laguna Seca, Sears Point, Willow Springs, Phoenix, enz.
In 1993 reed Ed naast de Chevron B16 ook in een Ford Shelby Mustang GT350 op Willow
Springs en Las Vegas. Bovendien werd de Chevron B20 vervangen door een latere en unieke
Chevron B45 Formule Atlantic.Dit was de ex-Keke Rosberg auto waarmee Ed meer dan 50 wedstrijden reed van 1993
–2005. De auto werd in 2002 voorzien van een 2.0 liter motor waardoor het een Formule 2
werd.
In de Europese Supersports Cup werden ook vele races in de regen gereden, zoals in
Engeland, Zweden, Frankrijk en Duitsland. Ed was het rijden in de regen vergeten sinds hij
in Californie woont. Dat was wennen.Gedurende de 6 jaren Supersports Races was Ed
betrokken in 1 vrij ernstig ongeluk op het circuit van Dijon in Frankrijk, waarbij de B19
zwaar beschadigd werd.
In 1994 werd de B19 bereden door zowel Ed als John Burton en de laatste Supersports-race
voor Ed was Paul Ricard in 1995.
De Chevron B19 werd naar de USA overgebracht in 1995 en de eerste race voor Ed daarmee was
aan de Oostkust op Lime Rock, waar Ed prompt de
motor opblies. Met geleende motor werd twee weken later in Watkins Glen gereden.
In 1995 werd een Lola T400 Formula 5000 aangeschaft en na een langdurige periode om deze
auto race klaar te maken reed Ed zijn eerste race in deze auto op Elkart Lake-Road America
in 1996. Hij werd tweede in de klasse en vijfde overall. Ed reed in deze geweldige auto 8
jaren en nam deel aan20 races in de USA en Engeland.De laatste twee races in 2002 waren in
Engeland op Brands Hatch en Silverstone. De auto werd daarna ook in Engeland verkocht.
In 2004 reed Ed in een Lola T332 Formule 5000 van een vriend, in de voorrace van de Long
Beach GP voor Indy/Cart/Champ cars. Deze race was voor Formule 1 en F5000 auto’s en Ed
zag dat die Formule 1 wagens toch wel veel aantrekkelijker waren. In 2004 werd in een ruil
van auto’s door Ed een Shadow DN9 Formule 1 aangekocht. Ed reed daarmee in 2005 op
Thunderhill, Willow Springs, Road Amerika en Mt. Tremblant in Canada. In 2006 nam hij met
de F1 deel aan 3 races op Watkins Glen, Road Amerika en Sears Point.
In 2001 -2003 nam Ed ook deel aan
verschillende 1 uurs races in Daytona,Sears
Point en California Speedway met een Rondeau GTP ex Le Mans auto samen met eigenaar Steve
Simpson.
Ook de kleine Fiat Abarth wordt nog af en toe gereden in de Mini Abarth Challenge races in
California.
In 1990 werd in Engeland de 25 jarige herdenking van de oprichting van Chevron cars
herdacht met een geweldig evenement op Donington. Ed reed met zijn Chevron B19 en
natuurlijk was ook Brian Redman van de partij. Ze hadden een spannende race die Brian
uiteindelijk won met Ed als tweede.
In 2005, precies 15 jaren later, was het 40 jaar Chevron en zowel Helen Malkie in
Engeland, als Ed in Amerika organiseerden grootse bijeenkomsten met Chevron-rijders, om
dit jubileum te vieren. Ed organiseerde twee
evenementen op de California Speedway en op Laguna Seca en Helen tijdens de Gold Cup op
Oulton Park. Na het Laguna Seca evenement waar Brian Redman eregast was, vlogen Brian en
Ed naar Engeland om op Oulton Park het evenement mee te maken en in Chevron raceauto’s
deel te nemen aan de races. Brian reed in een B42 Formule auto en een B16 Coupe en Ed reed
in de B26 van John Burton.
De allerlaatste Chevron van de originele Chevron-fabriek was een B46 Formula SuperVee die
in 1978 naar Amerika werd verkocht via Importeur Fred Opert.Deze auto werd nooit gereden
en bleef tot 2005 in een garage opgeslagen staan. Ed bemachtigde deze auto in 2005 en
veranderde de auto in een Formule Atlantic.Na een vol jaar werk en restauratie reed Ed in
2006 met deze fraaie Formule auto in 6 wedstrijden mee.
1956-1963
Veel
Nationale en Internationale Rallye’s zoals SLS en Tulpen Rallye.
Tulpen Rallye: 5e overall en 1e in zijn klasse en beste Nederlander.
1959-1963
Go
karting 100cc en 200cc Nationaal en
Internationaal. Diverse Nederlandse Kampioenschap titels. Eigen kartteam en Kartbaan
Kartodrome Leidschendam.
1961-1963
Aanvang
met autoracen op Zandvoort met Fiat Allemano Nardi Coupe, Fiat 1300.
Totaal deelname aan 15 races met NAV op Zandvoort.
1964
Deelname
aan Nat. en Internat. Races
met Fiat Abarth 850TC en 1000TC
1965
Oprichter
van Racing Team “SAS” (Scuderia Auto Swart) met rijders: Jan van Osch,
Nationale en Internationale races. Juli 1965 begonnen als fabrieksrijder bij Abarth.
Europees Kampioen in 1st. divisie FIA Toerwagen kampioenschap.
Nederlands kampioen in 1000cc klasse.Totaal 19 races.
1966
Deelname
aan FIA Europees Toerwagen races voor Abarth.
Veel pech 5e in FIA Euro en Nederlands kampioen 1000cc Toerwagens.Totaal 18 races
1967
Deelname aan FIA Europees Toerwagen Kampioenschap voor Abarth fabriek en Ned. Races
met Fiat Abarth 1000TC Corsa.
3e in FIA Euro en 2e in Nederlands Kampioenschap. Totaal 15 races
1968
Deelname aan FIA Euro voor Abarth fabriek en Nederlandse Races voor SAS met Abarth
1000SP Sportscar.
FIA Euro Kampioen 850 div. en Nederlands Kampioen Sportswagens. Deelname aan totaal 21
races.
1969
Oprichter van het “Team Radio Ve
Rijders Theo Koks, Ad Bogert, Rein Zwolsman,
Deelname aan FIA Euro voor Abarth met 850 en 1000cc Fiat Abarths, Nederlands Kampioen
850cc.
Alle Nederlandse races voor Ve
2e in FIA Euro 1000cc. Totaal deelname aan 25 races.
1970
Deelname met Abarth 2000SP aan FIA Euro Sportscar races met steun van Abarth fabriek.
FIA Europees Kampioen Sports Cars. Totaal deelname aan 14 races.
1971
Oprichter van het “Canon Racing Team”Deelname aan FIA Euro Sportscar races met
Chev
Deelname aan Zuid Afrikaanse “Springbokserie” waarbij Jody Scheckter mijn
co-driver was. Resultaat 2e overall. Deelname 21 races .
Totaal in 1961–1971 deelname aan 167 races met 73 overwinningen, 37x tweede plaats.
Resultaat: 3x FIA Europees Kampioen en 5x Nederlands Kampioen.
1972-1973
Assistent
wedstrijdleider NAV voor alle races op Zandvoort.
1974-1981
Wedstrijd leider alle NAV races en Grand Prix-races op
Zandvoort.
1976-1980
Deelname
aan Historische races in Ferrari 250 SWB met een totaal van 16 races
1980-1985
Ge-emigreerd
naar
Deelname aan historische races met Ferrari 250 en IMSA pro-races met races met BMW M1,
Ferrari Boxer, Chevy Camaro.
Totaal deelname 11 races.
1986-1989
Deelname
aan Historische races in USA en Europe in Ferrari BBLM, Chevron
B17, Formule Atlantic,
Chevron
B19, Abarth 2000SP en
1000TC Corsa.
Totaal 58 races
1989-1996
Deelname
aan Europeese “Super Sports Serie” met Chev
Totaal 85
races
1997-heden
Deelname in Europa en USA aan historische races met Chevrons B19, B45, B46,Lola
T400 Formule 5000 en Shadow DN9 Formule 1.
Totaal aantal 128 races.
1999
Oprichter van Historische Race organisatie: HSR-West (Historic Sportscar Racing)
http://www.hsrwestrace.com
met 650 active leden en 6-8 races per jaar.